อย่าสำคัญตนกว่า

ตีนกับตา
ตีนกับตาอยู่กันมาแสนผาสุข
จะนั่งลุกยืนเดินเพลินหนักหนา
มาวันหนึ่งตีนทะลึ่งเอ่ยปรัชญา
ว่าตีนมีคุณแก่ตาเสียจริงจริง
ตีนช่วยพาตาไปที่ต่างต่าง
ตาจึงได้ชมนางและสรรพสิ่ง
เพราะฉะนั้นดวงตาจงประวิง
ว่าตีนนี้เป็นสิ่งควรบูชาตา
ได้ฟังตีนคุยโม้ให้หมั่นไส้
จึงร้องบอกออกไปด้วยโทสา
ว่าที่ตีนเดินเหินได้ก็เพราะตา
ดูมรรคาเศษแก้วหนาไม่ตำตีน
เพราะฉะนั้นตาจึงสำคัญกว่า
ตีนไม่ควรจะมาคิดดูหมิ่น
สรุปแล้วตามีค่าสูงกว่าตีน
ทั่วธานินทร์ตีนไปได้ก็เพราะตา
ตีนได้ฟังให้คั่งแค้นแสนจะโกรธ
จึงวิ่งโลดกระโดดไปใกล้หน้าผา
เพราะอวดดีคุยเบ่งเก่งกว่าตา
ดวงชีวาจะดับไปไม่รู้เลย
ตาเห็นตีนทำเก่งเร่งกระโดด
ก็พิโรธแกล้งระงับหลับตาเฉย
ตีนพาตาถลาล้มทั้งก้มเงย
ตกเหวเลยตายห่าทั้งตาตีน.